De winter van een jaar geleden was zacht en zorgde voor weinig ongemakken.

Dit had tot gevolg dat wij opnieuw hooi over hadden van de paarden, wat ze in de loop van het  jaar overigens alsnog lekker hebben opgegeten.

In het voorjaar is een bevriende loonwerker met zijn tractoren en machines de hoge heggen en bomen op onze landerijen komen snoeien. Dat was heel hard nodig, er was al jaren niets aan gedaan. Deze specialisten komen met de nieuwste tractoren en snoeien net zo makkelijk takken van 10 cm dik als waren het luciferhoutjes. Daar kunnen wij met onze motorkettingzaag niet tegen op.

Later dit jaar is hij nog twee keer geweest om de paardenweides te maaien en meteen het onkruid te verwijderen, zodat de paarden steeds mooi en vers gras hebben. Ook hebben wij nog wat andere stukken land laten maaien, die moeilijk te bewerken zijn voor onze eigen maaier.

De boer schijnt wel gedacht te hebben: wat staat er toch veel onkruid langs dat pad naar de camping, ik maai dat ook maar meteen weg. Wat hij niet wist was dat wij er jaren over gedaan hadden om dit als afbakening te laten groeien. Nu was het allemaal in één keer weggemaaid zo zagen wij later. Nou ja, het was wel lekker schoon en wij konden er toch niets meer aan doen. We laten het nu gewoon weer groeien en de volgende keer gaan wij maar voor de tractor uitlopen met een rode en groene vlag: dit mag je wel en dat mag je niet wegmaaien, haha. We hebben er niets van gezegd, omdat het zulke aardige mensen zijn en de man dacht er tenslotte goed aan te doen.

Het gezegde “met de Franse slag” kennen ze hier niet. Maak je een afspraak, dan komen zij die ook altijd na en zelfs op het afgesproken tijdstip. Of ze staan 2 dagen vroeger dan afgesproken op ons terrein, omdat ze toch in de buurt waren en de machine al achter de tractor hing. Ach, ze weten de weg, dus ze gaan maar lekker hun gang.

Alleen de rekening, dat blijft altijd iets aparts hier. Nu zijn wij inmiddels wel wat gewend, maar het blijft toch vreemd dat rekeningen bijna nooit meteen na het gedane werk in de bus vallen. Na drie à vier maanden ga je toch maar weer eens bellen waar die rekening toch blijft. Je krijgt dan als antwoord: “O ja, die komt eraan, hoor.” Maar dan ben je weer twee maanden en nog eens twee telefoontjes verder en zijn wij zelfs alweer een keertje bij die mensen langs geweest, waar je dan ook meteen een borrel krijgt en wat gezellig zit te kletsen en tevens te horen krijgt dat de rekening er aankomt, hoor! Eerdaags, ooit!

Er is hier een hoop onderhoud nodig en de winter is voor ons de enige tijd om hier iets aan te doen. Dan gaat het vooral om het snoeien van bomen en struiken. De hele dunne takken versnipperen wij in de hakselaar en het haksel strooien wij uit over de paden en rondom de bomen. Dit houdt het onkruid tegen en composteert ook weer, wat dus ook weer goed is voor het gewas.

Maar het is nu ook de tijd om de achterstallige klussen te doen, omdat wij daar tijdens de drukke maanden in het seizoen geen tijd voor hebben. Vandaar dat wij soms wat van die klussen laten doen door een bedrijf. Ook komen in deze periode de andere bedrijven langs zoals bv. de brandweer voor de brandblussercontrole, de boilers- en waterleidingcontrole voor de camping, de gîte, de kamer en ons huis, en de elektriciteitscontrole, En ook onze burgemeester komt regelmatig hier wat “controleren”, maar dit is meer onder het mom van 'als ik hier toch ben dan gaat een drankje er ook wel in!' Hij doet veel voor ons en hebben wij hem nodig dan woont hij dichtbij. Papieren, regels, vergunningen en controles, daar zijn de Fransen gek op en dus hebben wij hier stapels papieren en vergunningen liggen. Vive la France!

Seizoen 2012

En voor je het in de gaten hebt is dan het nieuwe seizoen 2012 aangebroken.

Wij moeten ons dan wel weer netjes leren gedragen na een winter van 'afzondering'. Dus beginnen we het seizoen altijd met een gang naar de kapper en de tandarts, onze nagels worden gemanicuurd, en wij zetten ook ons 'serieuze' gezicht weer op. We harken ook het terrein weer wat aan, zodat de gasten niet kunnen zien hoe wij ons in de winter hebben uitgeleefd. Zodoende zien wij er weer top en fris uit, wanneer in april de eerste gasten met hun caravans en campers het terrein op komen rijden. Dit is steevast het begin van veel drukte en gezelligheid.

Het is ook altijd weer fijn om de vaste gasten terug te zien komen, maar even leuk en verrassend is het om nieuwe gasten te mogen verwelkomen. En dat waren er ook dit jaar weer heel wat.

Ieder jaar krijgen wij het drukker dan het jaar ervoor, maar het blijft toch steeds weer gezellig om te doen, zoals wij het doen, op onze eigen manier. Wij hebben samen veel lol en genieten van elke dag.

Feesten en markten.

Dit keer kort over alle feesten, die wij natuurlijk ook weer samen met onze gasten trouw hebben bezocht.

Zo waren er weer het dorpsfeest in Laulne in augustus, het gezellige feest bij de brouwerij Gaec de Claids, en ook nog wat feesten bij vrienden en bekenden.

Ook voor 2013 staan er weer genoeg feesten op stapel, maar ook diverse andere festiviteiten zoals het bekende Jazz sous les Pommiers 2013 in Coutances van 04 t/m 11 mei 2013, en de grootste markt van Normandië, Foire de Lessay van 6, 7 en 8 september 2013 waar werkelijk van alles te koop is. Maar er is nog veel meer te doen in Normandië en daarvan gaan wij een agenda maken op onze website, zodat u kunt zien wat er waar en wanneer aan de hand is.

En wat betreft de weekmarkten en brocantes/rommelmarkten, de data daarvan vermelden wij elke week op het bord bij het sanitairgebouwtje van onze camping.

Table d'hôte, Diner.

Ook dit jaar was het telkens weer een zeer gezellige ervaring als we een table d'hôte (diner) avond organiseerden. Steeds zaten wij aan volle tafels met allemaal aardige gezellige gasten te eten. Het is dan niet alleen ons heerlijke 4 gangen menu dat verbroedert, maar ook het zeer ontspannen en gezellige samenzijn.

Wij koken saampjes Normandisch. En de mensen uit Normandie (in ons geval de Manchois) houdt van een stevige prak, mede ook omdat velen van hen landbouwers zijn en dus van goed eten houden. Dan is een wandeling na het eten hier bij ons ook van harte aan te raden.

Omdat wij hier langzamerhand aardig ingeburgerd zijn en dus veel mensen kennen van de winkels en bedrijven in de omgeving, vragen zij ons regelmatig of ze ook mogen reserveren voor een table d'hôte avond. Ze vinden dat gezellig, niet op de laatste plaats omdat wij Normandisch koken. Maar dat doen we niet in het seizoen. Dan koken we alleen voor onze eigen gasten. Sommige van deze mensen en onze buren komen wel in de winter af en toe een hapje met ons mee-eten. Dan hebben we alleen Franse kennissen en vrienden op bezoek, die zich tegoed doen aan het eten en drinken en dat zijn altijd geslaagde avonden.

Wij koken dan ook voor deze gezellige mannen een 3 gangen menu en krijgen na afloop de borden altijd leeg terug. Ze halen alles zelf op en brengen het servies ook weer netjes terug in de keuken.

En voor 2013 hadden ze zelfs laten weten dat ze voor de table d'hôte heel graag wilden kiezen uit een paar eerder gekookte menu's van ons. Dus doen wij wat suggesties waaruit zij mogen kiezen. Wij doen dit omdat ze al zoveel jaren hier komen. En voor ons is dit alleen maar een compliment. En doen dit dan ook heel graag voor hen.

De buurtjes.

Dan onze buren. Sommige van onze buren vissen graag en allemaal vissen ze op zee met hun eigen boot. Ze nodigen ons ook steevast uit om met ze mee de zee op te gaan om te vissen, als wij dat zouden willen.

Regelmatig komen de buren verse vis brengen, de ene keer een grote zak vol met verse makreel, dan weer een zak met grote verse krabben/kreeften.

Maar de krabben of kreeften slaan we – op een nette manier – af. Wij eten geen krabben of kreeften omdat die levend gekookt dienen te worden en dat gaat ons te ver. (Dat levend koken is trouwens helemaal niet nodig, maar afgezien hiervan eten wij ze dan nog niet!)

Dus ja, dan heb je de keus: of de krabben/kreeften uit beleefdheid aannemen, en ze dan steeds met de auto terugbrengen naar zee, of ze een keer weigeren en eerlijk zeggen dat wij ze niet eten. Dan krijg je ze ook niet meer aangeboden!

Met Kerstmis krijgen wij ook altijd een kistje met vers gevangen oesters, deze maken wij dan in de oven klaar en die smaken heerlijk met een mooi wijntje erbij.

Of de buren komen groentes brengen uit eigen tuin, die wij overigens ook al in overvloed in onze eigen tuin hebben staan, haha. Maar goed, dan krijgen zij weer iets van ons te eten en zo blijft het gezellig.

En met Oud & Nieuw bakken wij – op onze beurt – heerlijke oliebollen, bananen- en appelbeignets en die brengen wij rond bij iedereen. En sommigen komen ze hier ophalen en drinken dan meteen een glaasje mee met een oliebol erbij. Meestal krijgen wij dan weer een zelfgemaakte taart, zodat het in het nieuwe jaar weer volop lijnen geblazen is!

Hooioogst.

Normaal hooien wij in juni, maar door het afgelopen natte jaar hebben wij pas eind juli kunnen hooien. Het hooifeest was er echter niet minder om.

De boer (loonbedrijf) die voor ons altijd dit soort werkzaamheden verricht, kwam ineens op een warme zonnige maandag het land maaien, en de dagen daarna kwam hij het hooi ook diverse malen keren.

Op donderdagavond zaten wij met vrienden te barbecueën, toen rond 20.00 uur de boer weer aankwam met de machine om hooibalen te persen. Gelukkig wilde hij wel even een cider, maar daarna wilde hij meteen aan het werk.

Dus wij nog vlug een hap vlees en een slok wijn/cider naar binnen werken en snel omkleden. Onze Franse vriend ging de boer alvast helpen en wij kwamen er meteen achteraan met de tractor met aanhanger, die van deze zelfde vriend is en die wij altijd mogen lenen. Dus de boer was bezig met het persen van de hooibalen en wij erachteraan om meteen de balen op de aanhanger te laden. We kregen ook nog hulp van Martin en Martine, die die week net met hun kinderen in de gîte zaten, maar ook de zoon van onze Franse vriend werd opgetrommeld en die kwam meteen aan op zijn brommer (die rijd 90 km. per uur) om ook te helpen.

Toen het 22.30 uur was en wij drie aanhangers gelost hadden in onze schuren, waren we het wel zat. Niet alleen omdat het erg warm was, maar ook omdat wij nu toch veel meer hooibalen hadden dan in voorgaande jaren. Toen hadden wij er meestal zo'n 300, nu al ruim 500! Dat kwam ook doordat we zo laat in het jaar aan het maaien waren. Kortom, deze klus kregen wij deze avond niet meer rond voor het donker werd, en bovendien hadden we ook weer te veel honger en dorst gekregen!

Dus zijn we lekker gestopt, hebben de barbecue weer aangestoken en zijn verder gegaan met eten. Onze vriend ging thuis nog even 6 flessen verse cider halen, die hij ook zelf maakt, dus toen wij rond 24.00uur allemaal vol zaten (van het eten natuurlijk!) konden we met een voldaan gevoel naar bed.

De volgende dag (vrijdag) zijn we 's middags de resterende hooibalen gaan opladen, en toen kwam ook Herman helpen die hier elk jaar op de camping staat met de caravan. En met Herman erbij ging het werk ineens een stuk sneller, omdat hij de balenhooi op de aanhanger gooide alsof ze niets wogen. Ed heeft nog getest of Herman zijn balen lichter waren dan die van hem, maar nee, ze waren echt even zwaar. Volgens Herman waren dit net balen cement en die was hij gewend te sjouwen. Dus volgend jaar gaan wij (heel toevallig!) hooien als Herman & Diana op de camping staan, haha.

Maar dat het een gezellig 'hooifeest' was met zoveel leuke en ontzettend gezellige helpers, dat mag gezegd worden. En volgend jaar mag het wat ons betreft weer net zo zelfde hooifeest zijn.

We hebben zelfs zoveel hooibalen, dat we twee aardige zussen die hier met de camper kampeerden, balen hooi mee naar Nederland hebben gegeven voor hun pony's, en deze bovenop de camper hebben geplaatst onder zeil en stevig vast gemaakt.

Trouvie.

Trouvie is een verhaal apart. Vorig jaar hebben we er al iets over geschreven. Nu het vervolg. Lola en de paardenmannen betekenen natuurlijk gewoon wat werk en hebben allemaal hun aandacht nodig, maar vergeleken bij een ekstertje is dat helemaal niets. Dat is misschien ook het verschil tussen een tam en een half wild dier. In het voorjaar van 2011 vond Ed een eksterjong. De vogel zat heel zielig langs de kant van de weg, voor het hek van een jager. Dus heel moeilijk om dat te laten zitten. Meegenomen dus, niet wetende wat voor avontuur dat zou worden. De eerste maanden weinig slapen en om het half uur/drie kwartier voeren. Alleen tussen zonsondergang en zonsopgang hadden we rust.

Op een gegeven moment wilde Trouvie natuurlijk ook buiten de kooi bewegen, nou dat werd pas echt lachen. Constant in de gaten houden, omdat zo'n beestje met alle gemak in een paar tellen aangevallen en gedood kan worden. Kraaien en sperwers zijn gek op kleine ekstertjes. Aangezien wij zelf nog niet kunnen vliegen, moesten we heel vaak buiten 'applaudisseren' (hier schrikken “echte” wilde vogels van en dan zijn ze weg). Dus altijd hielden we één oog op Trouvie gericht. Ook Lola was op een gegeven moment zo alert dat ze, als Trouvie ook maar een zacht piepje liet horen, naar buiten rende, alle andere vogels weg blafte, maar Trouvie met rust liet. Aan de andere kant, als Lola lekker buiten in het zonnetje lag te slapen (regelmatig met haar vriendin de Golden Retriever Prem) ging Trouvie bij de niets vermoedende honden haren uit de staarten trekken, zodat hier soms twee honden met de staart tussen de poten over het erf liepen en hun best deden om een Trouvie-vrije slaapplaats te vinden.

Ook doet Trouvie een van de vooroordelen over eksters eer aan. En dat is 'stelen'. Zodra wij klaar zaten met ons ontbijt of lunch, lekker buiten op het terras, moesten ook wij in de aanslag ter verdediging van onze stokbroodjes en vooral het beleg (salami, gekookte eieren, kaas en wat al niet meer). Als we even te lang met onze ogen knipperden, was het beleg al weg (rijmt ook nog!). Zo zag Ed bijvoorbeeld zijn plak salami de dakgoot in vliegen om daar verorberd te worden. Gelukkig voor de gasten blijft hun het stelen van etenswaar en spullen bespaard. Het gebeurt alleen hier bij ons op het erf. Slechts één keer zijn gasten een leesbrilletje kwijtgeraakt (is gelukkig ook weer teruggevonden) en één keer was er een waxinelichtje verdwenen. Af en toe waren we ook lang op zoek naar "ons kuiken” en moesten dan zelf op ladders klimmen en andere toeren uithalen om Trouvie weer terug te vinden.

Hier kwam langzaam een einde aan toen Trouvie eindelijk kon vliegen. Overigens het applaudisseren bleef nodig. Normaal gesproken verlaten eksters na een maand of twee het ouderlijk nest, maar ja, helemaal normaal is onze situatie nu eenmaal niet. En jaag maar eens zo’n ekstertje de hele tijd weg. Helemaal nadat Trouvie in de winter aangevallen was door volwassen eksters en toen bijna compleet gekortwiekt was, zodat Trouvie niet meer goed kon vliegen. En blijkbaar voelde Trouvie zich zo kwetsbaar dat-ie nu als wij ’s avonds naar binnen gaan, bedacht dat het wel gezellig zou zijn om ook mee naar binnen te gaan.

Eerst natuurlijk stoer negeren en om de 5 minuten kijken of ie al een slaapplek gevonden had, nee dus. En nu net voor het donker konden wij dat niet meer aanzien en haalden we Trouvie voor de eerste keer binnen voor de nacht. Ook dit klinkt weer makkelijker dan het was. Want ja, waar laat je zo’n ekstertje slapen. Met de ekster op m’n schouder door het huis gewandeld en met zijn allen een goede slaapplek gezocht. Trouvie keek erg geïnteresseerd mee, maar volgens ons vond Trouvie het leuker om op de schouder een rondleiding te krijgen, dan dat-ie geïnteresseerd was in het zoeken van een slaapplek. Na lang wikken en wegen, werd het een deur.

Trouvie zat mooi in het donker en kon onder de post door naar ons kijken of alles nog goed ging..…. Welterusten Trouvie.

Vanaf dat moment begon het een gewoonte te worden met als gevolg dat Trouvie nu iedere avond keurig voor het donker “thuis” is om gezellig in het grootste vogelhuis van z’n dromen te slapen. Wij hebben nog alternatieven geprobeerd door buiten vogelhuisjes op te hangen en zo meer, maar het mocht niet meer baten. Overdag zit Trouvie wel graag in die vervangende huisjes, maar ’s nachts niet. Waarom zou je ook in de koude wind en regen (gelukkig regent het niet vaak in Normandië) buiten gaan slapen als je ook lekker verwarmd binnen kunt overnachten?

Trouvie had ook zo zijn maniertjes om toch boven op het dak te komen ondanks

dat-ie een tijd niet kon vliegen. Ook hiervoor werden wij ingeschakeld. Hop op de schouder, dan op de bel, dan op de lamp boven de voordeur en dan zo op de dakgoot en dan hupste hij verder naar boven. Daar zat Trouvie dan, trots en op de uitkijk op de antenne.

Ondertussen kan Trouvie gelukkig weer vliegen als de beste en is ook een mooie grote volwassen ekster geworden, bovendien een die veel “praatjes” heeft. Wij weten nu ook waarom eksters tot de zangvogels behoren. Ze kunnen echt prachtig zingen in allerlei toonaarden. Jammer dat dit niet vaak gewaardeerd wordt van eksters. De slimheid van een ekster is vergelijkbaar met die van een hond, dat weten wij nu. Als wij even op stap geweest zijn, zit Trouvie heel vaak al op de tv-antenne op de uitkijk of we er al aan komen. Als Lola blaft omdat er gasten aan het hek staan, doet Trouvie mee (blaft natuurlijk niet, maar maakt ook geluiden). Als wij gaan wandelen, vliegt Trouvie vaak mee. Ook met paardrijden komt Doreen Trouvie regelmatig tegen en maakt hij altijd een soort herkenningsgeluid. Ondertussen is Trouvie dus een volwaardig lid van de familie en het fijne is dat ie overdag regelmatig op "stap” is en zo toch contacten heeft met andere eksters. Wij hopen van harte dat er aankomend voorjaar een partner komt aanvliegen. Dat is voor Trouvie natuurlijk het mooiste en natuurlijkste.

De gîte.

Aan de gîte (ons vakantiehuis) hebben wij samen met Martin een afdak gebouwd, zodat onze gasten er nu ook lekker onder kunnen zitten, voor die enkele keer dat het hier regent. (gelukkig regent het hier bijna nooit in Normandie haha).

En nu kunnen de gasten ook, zonder nat te worden, buiten roken of er hun fietsen droog stallen.

En sommige mensen die de zon te heet vinden (ja ook dat gebeurt hier in Normandië), gaan er nu heerlijk onder zitten en kunnen zo mooi kijken naar de graanoogst die op die dagen wordt binnengehaald door de boeren op het land voor de gîte. En verder is het heerlijk toeven onder het afdak om te genieten van het uitzicht en de rust.

Winter 2012/2013.

En nu is de winter – l'hiver  – weer begonnen in het mooie Normandie.

Omdat de landerijen verzadigd zijn van het water, lopen wij nu ook elke dag even met de paarden over de weg, zodat ze beweging hebben en droog lopen. En zo bewegen wij ook nog flink en krijgen het er ook lekker warm van.

Ze staan nu niet de hele dag op het land omdat ze dit anders kapot lopen of uitglijden, maar een paar uurtjes moeten ze er wel op om hun energie kwijt te raken.

Die wandelingen duren echter vaak langer dan ons lief is, omdat veel mensen even stoppen om een praatje te maken. Natuurlijk is dat ook heel gezellig (en zoveel mensen kom je hier nu ook weer niet tegen), maar omdat de meeste Fransen hier niet eens hun honden uitlaten, omdat die vaak op de erven rondlopen, vinden ze het wel heel leuk om ons met Lola te zien samen met onze paarden. Ze begrijpen ook waarom wij dit doen. Van de week stopte er een bekende en bood ons meteen een borrel aan die hij toch (toevallig) bij zich had tegen de kou. Tja, ook een excuus om warm te blijven, haha.

Of de buren die ons staan op te wachten en die dan meelopen om de paarden in het land los te laten, wat ze een mooi gezicht vinden, en daarna meteen even een gezellig bakkie komen halen.

Zo kwam Ed van de week terug van zijn fietstocht toen hij onze buurman van 84 jaar, buiten in een emmer koud water zijn wasje zag doen. Zijn handen voelden dan ook ijskoud aan en Ed vroeg of hij trek had in koffie. Nu meteen? vroeg hij. Ja, want zo meteen gaan wij ook aan de koffie, vertelde Ed. O, gezellig, zei de buurman (hij heeft alle tijd, hoor), ik kom er zo aan. En 5 minuten later kwam hij aanrijden. We hebben een paar heerlijke bakken koffie gedronken met wat lekkers erbij, omdat hij nogal van snoepen houd, en wij geven dan ook altijd wat mee voor zijn vriendin van 81. Na de koffie lopen wij altijd met hem een rondje over ons terrein en dan zegt hij steeds weer hoe mooi alles is opgeknapt en begroeid sinds wij hier zijn komen wonen. Met een voldaan gevoel gaat hij dan weer naar huis en ook wij blijven altijd met een zeer voldaan gevoel hierover zitten napraten.

Een keer per maand komen wij bij elkaar op de koffie en zo houden wij hem ook nog een beetje in de gaten of alles wel goed gaat met hem, en wat ons betreft wordt hij fijn 100 jaar.

Vanaf januari gaan wij weer zagen en moeten er zoals elk jaar bomen, takken en veel struiken gesnoeid worden. Dan ligt er ook meteen weer brandhout voor jaren. En de kachel brandt er lekker van. Ook met het hooi zijn wij helemaal op de winter voorbereid, dus wat dat betreft zijn wij behoorlijk zelfstandig.

Verder zijn de boeren in de omgeving nu druk met het verweiden van de koeien of ze zetten ze meteen op stal. Dit komt door de aanhoudende regen waardoor de grond verzadigd is van het water. Je kunt nu goed zien dat wij in een natuurpark wonen, het Regionale Natuurpark des Marais du Cotentin et du Bessin. Deze 'moerassen', waar anders de koeien lopen, staan nu helemaal onder water, wat ook wel een heel apart gezicht is. Een heel verschil met de zomer. Gelukkig wonen wij hoog en hebben wij nooit echt last van het regenwater en houden wij het hier lekker droog.

Wel houdt iedereen nu goed rekening met elkaar, bijv. op de smalle weggetjes. De bermen zijn nu heel zacht en het asfalt ligt soms vol bagger van de boeren met hun tractoren. Je moet nu niet van de weg raken bij het passeren of even een stukje door de berm rijden, want dan zit je zo vast of in een greppel. Wij zijn dan ook blij met onze 4x4 auto, wat meer grip op de weg geeft en ons een veilig gevoel.

Maar gelukkig is iedereen hier zeer soepel en coulant naar elkaar en gaat het passeren altijd op een zeer vriendelijke manier. Iemand gaat gewoon even zonder morren achteruit en zo kan iedereen zijn weg vervolgen. Meestal gaan wij trouwens achteruit, zeker als onze tegenligger een boertje is van zeer respectabele leeftijd. Dat gaat altijd veel sneller dan te moeten wachten tot de boer eens zijn achteruit gevonden heeft, om over de rest van die manoeuvres maar te zwijgen....

Dus nu gaat bij ons de poort dicht en die gaat pas weer open in april 2013. En in de tussentijd gaan wij weer nieuwe gerechten maken en proeven en wegspoelen met mooie wijntjes!

En af en toe lopen wij wat met de paarden rond, knuffelen we eens wat met een boom, hebben we een goed gesprek met de vogels, konijnen, marters, muizen, reeën, zwijnen en wilde katten, en zagen wij hier en daar eens een boom, tak of struik om (ja, we moet toch wat, haha!). En zo bereiden wij ons voor op een zonnig en gezellig nieuw jaar met veel gezellige bekende en nieuwe gasten. Dat word weer volop genieten in 2013!

Wij wensen iedereen gezellige feestdagen toe, en hopen dat wij u hier (weer) van harte welkom mogen heten op Le Domaine Roqueforette in het nieuwe jaar 2013.

 Au revoir,

Doreen & Ed Advocaat

http://www.advomaatjes.com